زیرساخت

از همان پروژه‌های اولیه مثل «هاستینو اسکای» (۱۳۹۲) و «بازدیدسازامیر» (۱۳۹۳) آموختم هیچ رشدی بدون ثبات معنا ندارد. وقتی مسئول حضور آنلاین دیگران هستی، خاموشی حتی برای یک لحظه، می‌تواند اعتماد را نابود کند. زیرساخت برای من همیشه تعهدی روزانه بوده، نه یک گزینه‌ی اضافی.

ریسک و سیستم

تجربه‌ی «بیت‌کوین باکس» (۱۳۹۶) برایم ثابت کرد وسط نوسان بازار، انضباط حیاتی است. بعدها در «آریو» (۱۳۹۸) یاد گرفتم نگاه باید از «ویژگی» به «سیستم» تغییر کند؛ سیستمی که حتی وقتی کسی آن را نمی‌بیند، درست کار کند. ریسک بخشی از ریتم شد و سیستم کمک کرد سرعت به مقیاس برسد.

لایه انسانی

پروژه‌هایی مثل «سلن‌ساین» و «۶۰درجه» (۱۳۹۹) نشان دادند صدا و احساس انسان‌ها، بخش جدایی‌ناپذیر هر محصول است. آژانس «آریو» (۱۴۰۰) یادآور شد که اول باید شنید. «سپید پاسارگاد» (۱۴۰۱) نظم داد، آموزش را عمومی کرد و در نهایت «یوتیک» (۱۴۰۲) راه را هموار ساخت تا به «اِک‌پین» (۱۴۰۴) برسیم. برای من، این مسیر فقط درباره‌ی کسب‌وکار نبود؛ بخشی از رشد شخصی و حرفه‌ای من، امیرحسین صداقت، هم بود.